نیش زنبور و درمان بیماری

درگذشته‌های دور زنبورداری یکی از خطرناک‌ترین شغل‌ها محسوب می‌شد. ولی امروزه روش های بی خطری برای نگهداری از زنبورها مورد استفاده می‌گیرد به خصوص که در حال حاضر شاخه‌ای از علم تحت عنوان “Apilherapy ” رو به گسترش است.

تنها در آمریکا سالانه بالغ بر ۵ تا ۱۰ هزار بیمار تحت درمان‌های نشأت گرفته از نیش زنبور قرار می‌گیرند.

زهر زنبور ترکیب پیچیده‌ای از ۵۰ ماده مختلف شامل پروتئین، فسفر، کلسیم، منیزیم، مس، اسید فورمیک، گلوکز، فروکتوز، هیستامین و اسیدهای آمینه می‌باشد. از لحاظ بعد درمانی می‌توان به فراوان ترین ماده تشکیل‌دهنده نیش زنبور عسل با عنوان”Melittin” اشاره کرد که اثر ضدالتهابی قوی دارد.

ماده دیگر “Apamine “است که نیروبخشی روی سیستم عصبی دارد وهمچنین” Cardiopeptide” که نقش متعادل کننده سیستم عروقی قلب را ایفا می‌کند. نیش زنبور اغلب برای بیمارانی که از درد آرتروز و روماتیسم رنج می‌برند تجویز می‌شود و حتی برای ناراحتی معده، درد عصب، درد سیاتیک، آسم، فشارخون بالا و میگرن نیز توصیه می‌شود.

زهر زنبور حتی برای غده پروستات در مردان و واریس و تورم مفاصل در زنان تجویز می‌شود. البته فرآیند درمان به شیوه کاملا” تخصصی اعمال می‌شود. بدین شکل که زنبور روی محل درد قرار داده می‌شود و نیش حشره نیز برای مدت ۱۵-۱۰ دقیقه روی زخم باقی می‌ماند.

البته برای شروع کار، یک نیش اعمال می‌شود تا پزشک از لحاظ ایجاد نشدن واکنش های آلرژی اطمینان حاصل کند. نسبت به نوع بیماری به تدریج هر جلسه تعداد نیش ها به ۴ تا ۵ عدد افزایش پیدا می‌کند. معمولا”، درمان بعضی از بیماری‌ها، یک دوره که شامل ۴۰ الی ۶۰ مرتبه گزیدگی است به طول می‌انجامد.

بیماران مبتلا به “ام.اس” به ۲تا ۳ دوره درمان در سال با فاصله ۵/۱ تا ۲ ماه بین هر دوره نیاز دارند. درمان از طریق نیش زنبور عسل برای بیماران کبد، کلیه، طحال، دیابت، سرطان، سل، نارسایی قلبی و بیماران با امراض عفونی استفاده نمی‌شود.

عسل هم دیگر فرآورده زنبور است که برای تحریک سیستم ایمنی بدن بسیار موثر است. خوردن روزانه پنج قاشق غذاخوری عسل برای مدت زمان طولانی فرد را در برابر سرماخوردگی مقاوم می‌سازد.