آویشن و زنبور عسل

گونه‌های آویشن دارای ساقه‌های متعدد و کوتاه (۵۰-۲۰ سانتیمتر) ریشه‌ای با الیاف چوبی، برگ‌های کوچک و به رنگ سبز خاکستری و در بیشتر گونه‌ها کرک‌دار و در گونه وحشی آن بی کرک است.

گل‌های آویشن کوچک، خوشه‌ای، سفید مایل به بنفش و قرمز و تخم آن ریز و کوچک‌تر از تخم خردل است.

در ایران گونه‌های مختلف جنس Thymus به صورت گیاه علفی چندساله می‌رویند. از جمله گونه T.Communis ‏در مزارع نیز کاشته می‌شود. گونه معروف و (مهم.) T.Serpyllum L؛ که در واقع گونه آویشن وحشی است بیشتر این گونه‌ها به آویشن مشهور بوده و در مناطق مختلف ایران می‌رویند.

این گیاه در تمام نقاط ایران، به خصوص پراکندگی وسیعی در ارتفاعات البرز، گچسر، دره لار، آذربایجان و تبریز دارد در همه مناطق ایران یافت می‌شود. به طور کلی در آب و هوای معتدل متمایل به گرم و خاک‌های زه‌کشی شده رو به آفتاب می‌روید. در باغ‌ها به عنوان گیاه زینتی کاشته می‌شود. کشورهای مناطق مدیترانه‌ای و مناطق نیم گرم و معتدل آسیا و اروپا برای شد این گیاه مناسب است.

اطلاعات زنبورداری آویشن

این گیاه بسیار مورد توجه زنبور عسل می‌باشد. عسل آن دارای کیفیت عالی و عطر بسیار قوی و مطبوع است. میزان تولید عسل در هکتار این گیاه بیشتر از ۵۰۰کیلوگرم است.

رنگ عسل آویشن زرد کهربایی و رنگ گرده آن سفید است. آویشن در اواخر خردادماه و یا اوایل تیرماه به گل می‌نشیند و شهد فراوان و گرده خوب تولید می‌کند.