اقاقیا و زنبور عسل

درختی است مرتفع به ارتفاع ۲۷- ۱۰ متر، خاردار، دارای برگ‌ها متناوب، دیرخزان و گل‌دهی آن از ۴-۶ سالگی شروع می‌شود. گل‌های آن خوشه‌ای، معطر، سفید و به ندرت صورتی است.

بیشتر به صورت زینتی و برای احداث جنگل کاشته می‌شود از درختان خوب برای تثبیت شن است. در موقع خشک‌سالی از برگ آن به جای علوفه استفاده می‌شود. این درخت اوایل قرن ۱۶ میلادی از آمریکا به اروپا آورده شد و به عنوان درخت زینتی کاشته شد.

مقاومت زیادی در برابر گرما و آلودگی هوا دارد. در حال حاضر در شهرها، شهرک‌ها و شهرک‌های صنعتی به عنوان درختی با رشد سریع کاشته می‌شود. به دلیلی وجود غده‌های تثبیت‌کننده ازت در ریشه به غنی‌سازی و حاصل‌خیزی خاک کمک می‌کند؛ و خوب آن مصارف صنعتی متعددی دارد.

در بیشتر نقاط ایران به خصوص در نواحی شمال در باغ‌ها، پارک‌ها، گردشگاه‌ها، مناطق مسکونی و مناطق نسبتاً گرم می‌روید و زود به محیط جدید سازش پیدا می‌کند. بومی آمریکای شمالی است.

اطلاعات زنبورداری اقاقیا

زنبورعسل گل اقاقیا را بسیار دوست دارد و با علاقه زیاد شهد آن را جمع‌آوری می‌کند. جای نوش در قاعده گل بین پرچم‌ها و مادگی قرار دارد که به مقدار زیادی شهد ترشح می‌کند. عسلی آن بسیار معطر و مطبوع بوده و زود شکرک می‌زند. مقدار شهد اقاقیا به قدری زیاد است که می‌توان با نوک زبان نیز چشید. این گیاهان به دسته گیاهانی تعلق دارند که شهد شیرین و فراوان تولید می‌کنند و این عملی در گرمای زیاد صورت می‌گیرد.

گرده آنها اهمیت زیادی ندارد زیرا مقدار پروتئین گرده آن کم است میزان تولید عسل از هر هکتار این گیاه بیش از ۵۰۰ کیلوگرم است.