یونجه زرد و زنبور عسل

گیاهی دو ساله و یا چندساله با ارتفاع ۸۰سانتی متر که در مراتع به سبب بلندی بین سایر گیاهان مشخصی است. برگ‌های آن مرکب از  ۳ ‏برگچه کوچک، بیضوی، دندانه‌دار و نوک‌تیز و مرکز سه برگچه با دمبرگی به ساقه وصل می‌شود.

گل‌ها زرد و بسیار معطر، میوه آن به شکل غلاف بی کرک، به رنگ نخودی مایل به سبز که در آن دانه‌ها قرار دارند. غلاف میوه در بعضی ارقام کمی هلالی و در بعضی مستقیم است.

سرشاخه‌های گل‌دار آن در آغاز برداشت محتوی ماده‌ای به نام کوماراین است که آنها را با آب مخلوط کرده جوشانده و تقطیر می‌کنند و اسانس آن را می‌گیرند که عطر خیلی دلپذیری دارد.

گیاه جوان آن علوفه خوبی برای گوسفندان است. ولی دانه‌های آن برای اسب مسموم کننده است. در مناطق شمال ایران، مازندران، لاهیجان، اطراف گیلان، اسپیلی، عمار لو، اطراف تهران، پل‌جاجرود، آبگرم، قلهک، اطراف تبریز، بلوچستان، مشهد و فریمان به طور خودرو می‌روید. به طور کلی در مراتع، جنگل‌ها و خرمن‌ها زیاد دیده می‌شود.

اطلاعات زنبورداری یونجه زرد

گونه Melilotus و Meli  به معنی عسل مشتق شده که به یونانی گیاه عسل داراست.

گل‌های آن دارای شهد فراوانی است. از هر هکتار این گیاه بین ۱۰۰ تا ۲۰۰ کیلوگرم عسل برداشت می‌شود و زنبور عسل علاقه زیادی به آنها دارد. شهد از ناحیه‌ای که بین پرچم‌ها و مادگی است ترشح می‌شود.

وقتی تعداد این گیاه در یک منطقه زیاد باشد، مجموعه خوبی برای تولید گرده به وجود می‌آید. درصد نیتروژن گرده ۴/۵ ‏درصد می‌باشد و هر بساک گل محتوی گرده، در حدود ۵/۵ ‏تا ۷/۴میلی‌گرم وزن دارد.

گونه دیگر این جنس شاه افسر سفید مانند یونجه زرد برای زنبور عسل اهمیت دارد و از هر هکتار آن بین ۲۰۰  ‏تا بیش از ۵۰۰‏ کیلوگرم عسل تولید می‌گردد. یونجه زرد از لحاظ تولید شهد بسیار خوب است و تولید گرده آن نیز خوب است.