زنبوران کارگر

انواع کارهای زنبوران کارگر به عواملی همچون تکامل دستگاه غدد مختلف، سن زنبور کارگر، شرایط و مقتضیات کلنی و محیط بستگی دارد.

آنها پس از تولد ابتدا سلولها را تمیز کرده و به سرپوش گذاشتن روی آنها مشغول می‌شوند (هنوز غدد آنها فعال نشده‌اند) و یکی دو روز بعد لاروهای مسن را با گرده عسل تغذیه می‌کنند، در روز پنجم تولد از طریق غدد شیری موجود در سر، در وسط آشیانه به پرورش نوزادان و غذا دادن به ملکه و نوزادان می‌پردازند.

به مرور که زنبوران پیرتر می‌شوند غدد شیری آنها مقادیر زیادی آنزیم‌های انورتاز و گلوکزاکسید از ترشح می‌کند که برای تولید عسل استفاده می‌شود و بیشترین مقدار تولید آنها در سن ۴ هفتگی است و پس از گذراندن مرحله فوق زنبور کارگر به سن جستجوگری رسیده و به جمع‌آوری آب گرده و شهد گل‌ها می‌پردازد و به احتمال هر دو عمل جستجوگری و تولید عسل از شهد و عسلک را در کندو انجام می‌دهد. موم توسط زنبوران ۱۰ تا ۱۵ روزه ترشح می‌شود، بعد در تمام قسمت آشیانه به ترشح موم و ساختن شان می‌پردازند.

زنبوران کارگر تا سن ۵ تا ۱۵ روزگی به نور حساسیت دارند و در زنبوران اروپائی در سن ۱۰ تا ۱۴ روزگی این حساسیت از بین رفته و آنها به سوراخ پرواز کندو جلب گردیده و پس از رشد ماهیچه‌ها پروازهای کوتاه جهت‌یابی را انجام می‌دهند در این مدت که زنبوران کارگر به نور حساسیت منفی دارند درون کندو به سر می‌برند و از این رو به آنها زنبوران خانه می گویند، کیسه زهر زنبور در حدود دو هفتگی او پر می‌شود و از آن به بعد زنبوران مذکور به عنوان نگهبان در سوراخ پرواز کندو فعالیت می‌کنند و در سوراخ پرواز از آشیانه دفاع می‌کنند.